Artykuł
W zetknięciu z inną kulturą, zwłaszcza przy dłuższym pobycie w kraju odmiennym kulturowo, wybieramy, świadomie bądź nie, strategię, która powinna pomagać w funkcjonowaniu na styku kultur. Sposób adaptacji na poziomie jednostki i grupy, bo o nim tu mowa, opisany przez najbardziej obecnie znany model akulturacji Johna Berry’ego (Boski, 2009). Proces ten nazywa się akulturacją, a przyjęta strategia jest wypadkową dwóch czynników: stosunku migranta (także uchodźcy) do swojej kultury oraz do kultury kraju przyjmującego. Drugą stroną tego procesu jest sposób, w jaki społeczeństwo przyjmujące reaguje na obecność migranta. Model określa cztery typy akulturacji (strategii akulturacyjnej): integracja, asymilacja, separacja, marginalizacja.
Dla lepszego radzenia sobie w pracy w środowisku zróżnicowanym kulturowo w poniższym artykule zwracam także uwagę na rozwój świadomości i wrażliwości kulturowej kadry pedagogicznej. Człowiek stawia kulturę, w której się wychował, w centrum i w odniesieniu do niej ocenia inne. Odpowiedzi na poniższe pytania pozwolą szerzej spojrzeń na omawiane zagadnienie: jak podchodzę do innych kultur, jakie mam na ich temat przekonania i, co najważniejsze, jak oceniam i ile wiem o swojej kulturze pochodzenia.
W oparciu o znajomość obu modeli: akulturacji i wrażliwości kulturowej, można przygotować własny scenariusz pracy w klasie międzykulturowej.