Artykuł
Deforestacja lokalnie i globalnie – skala problemu, przyczyny i możliwe rozwiązania
Co roku z powierzchni Ziemi znika obszar leśny większy niż Polska. Deforestacja, czyli zanikanie lasów odpowiada za 20% światowej emisji CO₂. Wyróżnić możemy deforestację związaną z bezpośrednią działalnością człowieka (antropogeniczną) i będącą efektem pewnych kataklizmów naturalnych i procesów przyrodniczych (czynniki abiotyczne i biotyczne). Warto jednak wspomnieć, że częstsze występowanie kataklizmów naturalnych, takich jak powodzie, może być efektem zmian klimatycznych. Za zmiany klimatyczne z kolei w łańcuchu przyczynowo-skutkowym odpowiadają zwiększone emisje CO₂, generowane przy okazji konsumpcji, przez przemysł i transport. Szczęśliwie, procesy ewidentnie związane z działalnością ludzi jest stosunkowo najłatwiej zmienić. Powszechnie wiadomo, że za znikaniem lasów stoi agrobiznes i wielkie sieci przemysłowego jedzenia fast food (ziemia na pastwiska, pola uprawne), biznes drzewny i papierniczy, biznes wydobywczy (np. poszukiwanie rzadkich metali), biznes budowlany (zwłaszcza budowa dróg i tam rzecznych). Nie chodzi o to, by rezygnować z wszelkiej działalności przemysłowej, ale dołożyć starań, żeby była ona zgodna z zasadami zrównoważonego rozwoju, szukając równowagi pomiędzy rozwojem ekonomicznym (zyski), interesami społecznymi (np. miejsca pracy, wartości kulturowe związane z lasem) i dobrem przyrody (jakość środowiska i ochrona naturalnych procesów przyrodniczych).
Przyjrzymy się tym kwestiom na przykładzie największej puszczy świata.
Amazonia – dziurawe płuca Ziemi
Puszcza Amazońska nie przypadkiem jest nazywana „zielonymi płucami Ziemi”, gdyż zatrzymuje i przechowuje 90-140 mld m3 CO₂ i produkuje 20% światowego tlenu, chroniąc ziemię przed najbardziej drastycznymi doświadczeniami zmian klimatycznych. Jest największą oazą bioróżnorodności, zamieszkiwaną przez 10% wszystkich gatunków zwierząt, 40 tys. rodzajów roślin czy 1294 gatunków ptaków. Niestety od 1970 roku zasięg Puszczy zmniejszył się o 600 tys. km2, czyli dwukrotną wielkość powierzchni Polski. Wśród głównych powodów podaje się pozyskiwanie drewna, rolnictwo, urbanizację i budowę dróg. Nawet 70% drzew mogło być ściętych, w celu uzyskania ziemi na pastwiska dla bydła, gdyż w samych latach 1990-2001 kraje Europy zwiększyły na ogromną skalę import mięsa z Brazylii (z 41% ogółu importu mięsa w 1990 do 74% w 2001). 91% ziem Amazonii, które uległy deforestacji przeznaczono na pastwiska, a Brazylia stała się drugim na świecie producentem soi, którą głównie przeznacza się na paszę dla zwierząt. Wycinka drzew niszczy również naturalne siedliska zwierząt, szczególnie ptaków, zagrażając przetrwaniu różnych gatunków. Około 70% wycinanych drzew znika na skutek nielegalnego wyrębu, także podatność systemu politycznego kraju na korupcję sprzyja degradacji środowiska.
Szczęśliwie, skala dewastacji Puszczy została zmniejszona w ostatniej dekadzie o 60%, dzięki działalności organizacji ekologicznych takich jak Greenpeace, Rainforest Action Network czy WWF, a teren chroniony został prawie potrojony osiągając 1 730 000 km2.
Rozwiązujmy przyczyny u źródła
Międzynarodowa sieć organizacji zajmujących się problemami lasów, Global Forest Coalition – GFC, opublikowała niedawno raport poświęcony przyczynom leżącym u źródeł zaniku lasów. Po pierwsze, w wielu krajach popyt na drewno przewyższa możliwości produkcyjne tamtejszych lasów. Po drugie, polityka mająca na celu zapobieganie zmianom klimatycznym czasem uderza w lasy. Chodzi konkretnie o wsparcie dla produkcji biomasy (czyli spalania drzewa, w celu ograniczenia emisji CO₂), co wiąże się z ekspansją monokulturowych upraw drzew. Również za znikanie lasów odpowiadają biopaliwa, które będąc odnawialną alternatywą dla ropy czy gazu, potrzebują coraz więcej ziemi uprawnej, którą najłatwiej uzyskać wycinając lasy. Zły wpływ w szerszym kontekście ma współczesna gospodarka, promująca tzw. liberalizację handlu, czyli usuwanie ceł i barier dla importu produktów z drugiego końca świata. Współczesna gospodarka nie uwzględnia wartości środowiska, czyniąc ze wzrostu produkcji główny cel polityki, ścinanie drzew zapisuje się w bilansie na plus jako pozyskany dochód, a nie odejmuje jako tracony naturalny kapitał kraju.
Często też społeczności mieszkańców terenów leśnych nie widzą innych sposobów zarobkowania, niezwiązanych z eksploatacją lasu. Tutaj pojawia się potrzeba odpowiedniej polityki wspierającej zdobywanie nowych kwalifikacji, np. związanych z turystyką, edukacją lub usługami. Lasy, wedle ekspertów GFC, mogą być uratowane i utrzymane dzięki niekonieczne wielkim lecz regularnie przekazywanym dotacjom na dobrze ukierunkowane, zintegrowane programy oparte na poszanowaniu terytoriów rdzennych mieszkańców, ich wartości kulturowych oraz wiedzy, jednocześnie zwiększające świadomość znaczenia zachowania lasów dla wody i ludzkich siedlisk.
Raport GFC kończy się szczęśliwie pewnymi optymistycznymi wnioskami. Najważniejszy z nich to fakt, że ratowanie lasów nie wymaga uruchomienia olbrzymich strumieni pieniędzy, lecz raczej przesunięcia części środków inwestowanych w ramach walki ze zmianami klimatycznymi w biopaliwa, wielkie plantacje drzew czy górnictwo (np. gaz łupkowy).
Pomysł na oddolną reforestację w Puszczy Amazońskiej
„Cochabamba Project” pracuje z wiejskimi społecznościami w Boliwii, szukając nowego modelu reforestacji, chcąc sprawić, aby same wiejskie wspólnoty wzięły odpowiedzialność za las. W boliwijskiej części Puszczy Amazońskiej to często najuboższe rodziny wiejskie wycinały lasy, aby zdobyć ziemie na uprawę ryżu lub wypasanie bydła. Wyrąb lasów spowodował rosnącą erozję i degradację gleby, co z kolei, na zasadzie błędnego koła, zmuszało lokalna ludność do wycinania jeszcze większej ilości drzew rosnących na żyznej ziemi.
„Cochabamba Project” stara się odpowiedzieć na stojącą za tym mechanizmem biedę. Zespół doradców od zrównoważonej gospodarki leśnej i rolnej odwiedził ponad 1000 rolników, pokazując im, jak mogą gospodarować swymi zasobami dbając o środowisko. Doradcy oferowali rolnikom, aby przeznaczyli część swej ziemi na uprawę mieszkanki 18 rdzennych gatunków drzew, pozyskując drewno w zgodzie z zasadami zrównoważonego rozwoju. Dostarczają im bezpłatnie sadzonki i w uczciwy sposób dzielą się z rolnikami zyskiem, jaki przynosi drewno. Poprzez spółdzielnie pozyskali inwestorów, a także firmy chcące sadzić drzewa, żeby zmniejszyć swój ślad ekologiczny (głównie zrównoważyć powodowane przez ich działalność emisje CO₂).
Papier papierowi nierówny. O świadomej konsumpcji i certyfikacji lasów
Jako konsumenci mamy pewną władzę: zamiast kupować papier z celulozy, możemy naszymi pieniędzmi wesprzeć producentów papieru pochodzącego w 100% z recyklingowanej makulatury. Zamiast nabywać meble czy zeszyty z dziko wycinanych lasów deszczowych Amazonii czy Borneo, możemy kupować wyłącznie produkty papiernicze czy meble od firm, które prowadzą odpowiedzialną politykę ekologiczną i korzystają wyłącznie z certyfikowanego drewna. W Polsce obowiązuje międzynarodowy certyfikat FSC (Forest Stewardship Council ) lub PEFC, a ich znaki dają nam na gwarancję dbałości o środowisko przy wytwarzaniu tych produktów. Uwrażliwiamy na inne fałszywe znaki: nie każdy symbol drzewka na opakowaniu zapewnia ekologiczną gwarancję. Warto też mówić o certyfikatach uczniom/uczennicom, znajomym, zachęcać szkołę i inne instytucje publiczne do uwzględniania wpływu kupowanych mebli i artykułów papierniczych na lasy, czasem położone tysiące kilometrów od nas.
- FSC Forestry Stewardship Council – FSC działa od 1993 roku i skupia właścicieli i zarządców lasów, organizacje społeczne i przyrodnicze, firmy przetwórstwa drzewnego i papierniczego, sieci handlowe oraz osoby prywatne, zainteresowane odpowiedzialną gospodarką leśną. Dzięki zaangażowaniu wielu partnerów (interesariuszy lasu, czyli podmiotów zainteresowanych eksploatacją lub konserwacją lasu) wprowadziło oznakowanie logiem FSC produktów pochodzących z certyfikowanych obszarów leśnych, które spełniają standardy uzgodnione przez członków organizacji FSC. Przedstawicielstwa organizacji FSC powstały już w ponad 50 krajach, w tym w Polsce. Zasady, jakimi kieruje się FSC przy certyfikacji lasów obejmują przestrzeganie prawa i traktatów międzynarodowych, wykazanie się długofalową strategią zachowania integralności lasu, uznaniem i poszanowaniem praw ludności rdzennej lasów, przestrzeganie praw pracowników określonych przez Międzynarodową Organizacje Praccy.
- PEFC Pan-European Forest Certification – (Programme for the Endorsement of Forest Certification Schemes – Program Zatwierdzenia Systemów Certyfikacji Leśnej) jest niezależną organizacją non-profit, założoną w 1999 roku, której głównym celem jest promocja zrównoważonej gospodarki leśnej poprzez certyfikację wykonywaną przez jednostki niezależne od rządu i biznesu. Certyfikat PEFC na produkcie dostarcza gwarancji, że producenci drewna i wyrobów z papieru lub innych produktów leśnych respektują najwyższe standardy społeczne, ekologiczne i etyczne. PEFC jest ogólnoświatową organizacją powołaną dla oceny i wzajemnego uznawania krajowych systemów certyfikacji, opracowanych przez wiele zainteresowanych stron, uwzględniających lokalną specyfikę. Każdy krajowy system certyfikujący musi być zbadany i spotkać się z aprobatą innego kraju, by uczestniczyć w systemie. PEFC obejmuje swym zasięgiem ponad 30 krajów i 230 mln hektarów lasów (2/3 certyfikowanych lasów na świecie).
- TCF (Totally chlorine-free bleaching, całkowicie wolne od chloru wybielanie), PCF (processed chlorine-free) – użycie chloru do wybielania papieru może prowadzić do powstawania toksycznych i rakotwórczych dioksyn oraz furanów. Dlatego opracowano technologie wybielania i przetwarzania papieru niestosujące chloru i są one określane mianem TCF lub PCF.
- ISO 14001 – to uznawana w skali międzynarodowej norma określająca metody wdrażania efektywnych systemów zarządzania środowiskowego.
Normę tę opracowała Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna w celu ustanowienia jasnego standardu zachowania równowagi między wymogiem rentowności firmy i minimalizacją wpływu działalności na środowisko naturalne dla wszystkich branż z 160 krajów. Podstawowym kryterium, na którym opiera się działania w zakresie SZŚ, jest identyfikacja aspektów środowiskowych na wszystkich etapach produkcji od planowania po utylizację. Tworzy się rejestr tych aspektów i wyszczególnia aspekty znaczące w działalności danej organizacji. Następnie na ich podstawie buduje się cele, zadania i programy środowiskowe. Organizacje stosujące założenia tej normy mogą osiągnąć oba powyższe cele. Certyfikat ten mogą otrzymywać firmy zarówno duże, jak i małe, produkcyjne lub usługowe, a także instytucje publiczne (np. urzędy miasta).
